2. Gün: Biraz farklı bir Noel hikayesi – Crypt'ten Advent Calendar

Noel korku zamanıdır. En geç Trudi Teyze ve Hans Amca partide Tanrı ve dünya hakkında ve tüm yiyecekler hakkında felsefe yaptıklarındagevşekyine gerçekten kötü olduğunda, daha iyi bir yerde olmak ister. Öyleyse neden kutsal günlerde olacaklar için kendinizi sertleştirmiyorsunuz?

Bu nedenle sevgili dostlar Gece Gruft, Noel dehşetine küçük bir şenlik takvimi ile katkıda bulunmak ve her gün sabah 6 ile 7 arasında size özel bir Noel ikramı sunmak istiyoruz. Her gün bir pencere açın. Advent Takvimi Crypt'tan

Bugün için söz:

Geceleri hava karardığında ve soğuduğunda kardan adamlar ormanda dans eder.

Bugün biraz farklı bir Noel hikayemiz var:

Noel. Her yıl aynı. Bu, Harald'ın Noel'de yalnız kaldığı yedinci yıldı ve başka insanları tanımayı beceremediği için bu yakın zamanda değişmeyecekti. Onun gibi biri nasıl tanışabilirdi ki, ne de olsa can sıkıntısının timsaliydi.

İpe ikinci bir düğüm attı ve yeterince sıkı olup olmadığını kontrol etti.

Okulda bile onu kimse sevmezdi, hakkında hiçbir fikri olmayan konularda kabul edilebilir notlar almak için öğretmenlerin kıçını öpen küçük, sivilceli, hastalıklı bir inekti. Buna rağmen hiçbir zaman vasat bir performansın ötesine geçmeyi başaramamıştı. Okuldan sonra işler vasat gibi devam ettiğinden muhasebeci olmuştu. Bu kararı sayılarla arası çok iyi olduğu için değil, dünyanın geri kalanından gelen dağlarca dosyanın ardındaki bir ofise gömebildiği ve bu işin heyecan vaat etmediği için vermişti.

Masaya tırmandı.

Karşı cinse sadece uzaktan hayran olmuştu, bir kızla bile çıkmamıştı ve bir kadına dostça bir gülümseme vermeye çalıştığında kadın yüzünü buruşturup yüzünü buruşturuyordu. Noel'de bile.

İpi boynuna doladı ve gevşememesi için biraz sıktı. En azından bir kez olsun, doğru bir şey yapmak istedi.

Patronu aslında onu sadece acıdığı için işe almıştı ve o bunu biliyordu, bu umutsuz sıkıcı işte bile hiçbir şey yapmayı başaramamıştı ve bu da değişmeyecekti. Yeniden eğitime yatırım yapmak isteyeceği bir dayanıklılığı yoktu. Hayatı boyunca, yaşadığı kasabadan bir hafta sonu bile ayrılmamıştı. Ve şimdi, acımasına rağmen, patronu onu kovmuştu ve Harald, umutsuz bir kaybeden olduğunu bildiği için yeni bir iş bulamamıştı.

Atladı. İp ağırlığı altında gerilirken kısa bir sarsıntı oldu, boynundaki ilmek gerildi ve bir an sonra kafasını masaya ve ardından yere çarptı. Halat kopmuştu. İnanamadı, yeni bir ip almış ve çok dikkatli bir şekilde inceledi. Halat kesinlikle iyiydi. Burnu kanıyordu.

Er stuetzte sich auf seine Ellenbogen, und als er hochblickte, sah er auf dem Fensterbrett eine etwa kindsgrosse Gestalt in einem weissen Nachthemd hocken, welche offenbar Fluegel aus Federn hatte, zumindest sah es fuer ihn so aus. «Hallo», sagte die Gestalt, und grinste Harald breit an. Dieser schuettelte den Kopf, da er annahm, dass ihm der Kontakt seines Kopfes mit der Tischplatte doch ein wenig mitgenommen hatte. Als er jedoch wieder hochblickte, sah er, dass etwas von dem Blut aus seiner Nase gegen den Heizkoerper unter den Fenster gespritzt war, und dass die Gestalt immer noch auf dem Fensterbrett hockte.

«Ich bin Nathaniel, und ausserdem bin ich ein Engel», stellte sich die Gestalt vor, und sprang dabei leichtfuessig neben Haralds Kopf, der mittlerweile beachtlich schmerzte. «Schade, dass es nicht geklappt hat» fuegte Nathaniel hinzu, und sah Harald mitleidig an. Der war jetzt voellig verwirrt, und fragte sich, ob wohl dieser Knirps etwas damit zu tun haben koennte, dass sein Seil gerissen war.

«Bestimmt nicht», sagte der Engel, «ich bin ja extra heruntergekommen, um Dir zuzusehen». «Aber…», stammelte Harald, «ich dachte, Engel sind dazu da, den Menschen zu helfen?». Nathaniel blickte zu ihm herunter, und sah dabei leicht genervt aus. «Dachtest Du also?», fragte er, und streckte dabei ein wenig seinen linken Fluegel aus. Er ging noch einmal um Harald herum, der immer noch auf seine Ellenbogen gestuetzt auf dem Boden lag, setzte sich schliesslich auf den Tisch und liess die Beine baumeln.

Harald war mehr als verunsichert. Er hatte zwar nie an den ganzen Quatsch mit Engeln und dergleichen geglaubt, aber einen leibhaftigen Engel in seiner Wohnung zu haben, der noch dazu offensichtlich hierhergekommen war, um ihm beim Selbstmord zuzusehen, das erschuetterte ihn selbst in seinem nicht vorhandenen Glauben. «Magst Du vielleicht einen Kakao?», fragte er Nathaniel. «Klar», sagte dieser und grinste breit. Harald stemmte sich langsam in die Hoehe, und als er nach unten sah, bemerkte er, dass sich aus dem aus seiner Nase getropften Blut mittlerweile eine beachtliche Pfuetze am Boden gebildet hatte. Er wuerde das wegwischen muessen.

Der Engel sass derweil auf dem Tisch, schlenkerte mit seinen nackten Beinen und sah sich in Haralds Wohnung um. «Gefaellt es Dir?», fagte Harald, wofuer ihn der Engel einen Augenblick lang verstaendnislos ansah. «Das hier?», fragte er zurueck, und sagte dann: «Ich habe selten eine derart langweilige Wohnung gesehen». Harald ging in die Kueche und setzte Milch fuer den Kakao auf.

«Wirst Du es nochmal versuchen?», hoerte Harald den Engel aus dem Nebenraum fragen. Harald wusste es nicht. Im Moment wusste er nichts, und den Kakao hatte er auch nur angeboten, weil es sich so gehoerte, dass man seinen Gaesten etwas anbot, und weil dieser Fratz auf seinem Tisch wirklich nicht nach Alkohol aussah, und vor allem, weil sich durch eine so langweilige Handlung wie dem kochen von Milch vielleicht wieder ein wenig Normalitaet in seinem Denken breitmachen konnte.

Der Engel kam in die Kueche. «Bemerkenswert oede», bemerkte er, als er sich umsah. «Wohnst Du schon laenger hier?»

«Ja, schon seit 7 Jahren, und vorher bei meinen Eltern.», sagte Harald. «So.», sagte Nathaniel. «Ich habe Dir schon eine neue Schlinge geknuepft», fuegte er in einem auffordernden Tonfall hinzu, und als Harald den Engel ansah, schaute dieser so erwartungsvoll drein wie ein Kind vor der Bescherung. Harald hasste diesen Balg dafuer, dass er sich hier eingeschlichen hatte, und sich offensichtlich noch ueber ihn lustig machte.

Neredeyse kendisinden ve sıkıcı varlığından nefret ettiği kadar ondan nefret ediyordu. Öte yandan, o da merak ediyordu, sizce bu gecelikli cüce neden onun kendini öldürmesini izlemek istesin ki? Kakaoyu bu sırada ısınmış olan sütle bir kupada karıştırdı ve oturma odasına getirdi, bu arada Nathaniel de en sevdiği koltuğa yayılmıştı.

Harald ona bardağı verdiğinde Nathaniel ona kibarca teşekkür etti, ama o tekrar sızlayamadan Harald ona kupayı neden bu kadar çok görmek istediğini sordu.

Melek bir an için biri en sevdiği TV programını futbol lehine kapatmış gibi göründü, ama sonunda kendini açıkladı.

«Stell Dir vor», sagte er, «Du waerst dreitausendvierhundert… aeh» Er schaute unter den Saum seines Nachthemdes. «oeh, vierhundertsiebenundzwanzig Jahre lang bei Deinem Boss angestellt, und haettest die ganze Zeit nur irgendwelche daemlichen Aufgaben erfuellen muessen, damit irgendwelche noch viel daemlicheren Menschen glauben, Weihnachten wuerde wirklich stattfinden und was weiss ich noch alles… Schneestreuen ist ja noch nicht einmal das schlimmste, obwohl ich davon immer kalte Finger bekomme.»

«Schneestreuen?», fragte Harald verbluefft. «Ja, was glaubst Du denn, wo der Schnee herkommt? Denkst Du vielleicht, der waechst auf Baeumen?» erwiderte Nathaniel gereizt. Harald kam sich ziemlich bloede vor wegen seiner Zwischenfrage, aber das war ja nicht das erste mal in seinem Leben. Die Nase blutete immer noch, und die Flecken aus seinem Hemd wuerden wahrscheinlich nie wieder herausgehen. Er beschloss, mal eines dieser neuen hochkonzentrierten Waschmittel auszuprobieren.

«Das allerbloedeste», fuhr Nathaniel fort, «ist Weinachten selbst. Millionen daemlich grinsender Menschen, die alle scheissfreundlich sind zu Menschen, die sie sonst mit dem Arsch nicht ansehen wuerden, und die alle diesen Unfug von wegen Fest der Liebe und so daherfaseln, und um sich dann die Krone aufzusetzen, schmausen sie am Festtagsbraten, waehrend 2 Strassen weiter ein Penner erfriert.» Er war sichtlich angewidert.

Wahrscheinlich wuerde aber auch so eines diese Flecken nicht herausbekommen. Harald dachte ueber ein altes Hausmittel nach, das allerdings nicht allzu schonend mit dem Gewebe umging, als der Engel ploetzlich laut «HEY!» bruellte. Harald fuhr zusammen. «Hoerst Du mir eigentlich zu?», zeterte Nathaniel, und Harald, der sich fragte, wie dieser Hemdenmatz sein Nachthemdchen wohl so weiss bekam, antwortete verdattert mit einem ja.

«Na gut, sagte der Fratz, «dann kann ich ja weitererzaehlen.», und waehrend er das tat, behielt er Harald in seinem Blick sodass dieser keine Chance bekam, seine Gedanken wieder in eine andere Richtung schweifen zu lassen. Harald hatte das, was Nathaniel vorher erzaehlt hatte, nur am Rande mitbekommen, bemuehte sich jetzt aber nach besten Kraeften, aufmerksam zuzuhoeren. Das war aber nicht besonders leicht, schliesslich hatte ihn der Sturz auf den Kopf derart mitgenommen, dass er schon kleine Kinder in Nachthemden sah, die auf seinem Sessel sassen.

«Aeh, wo war ich… ah ja, erfriert. Stirbt also. Und das auch noch wenig spektakulaer, eher leise. Waehrenddessen muessen die Diensthabenden Engel bei den feiernden Familien anwesend sein und auf der Harfe etwas Feierliches spielen, damit den Feiernden so richtig warm ums Herz wird. Niedlich, was? Einmal habe ich etwas von einer dieser modernen Punk-Bands gespielt, und die Leute haben sich daraufhin den ganzen Abend gezankt, und schliesslich sogar geschlagen. Ich find das echt nicht schlecht, endlich passierte mal was, aber was glaubst Du, was los war, als der Chef davon erfahren hat…» Bei diesem Satz sah er bedeutungsvoll nach oben, und Harald folgte seinem Blick. Dort oben war die Decke seines Zimmers, und jetzt lief ihm das Blut in die Nasenhoehle.

«Naja, das war dann also nicht mehr drin. Aber einer meiner Kumpel kam vor ein paar Jahren auf eine ganz tolle Idee, naemlich den Suizidtourismus!»

«Was?», fragte Harald einigermassen entgeistert. «Du meinst…»

«Ich meine, die Engel, die grad keine Schicht haben, fliegen an Weihnachten zu irgendwelchen Leuten, denen es gut geht, und die sich trotzdem umbringen.», unterbrach ihn Nathaniel. «Manchmal sind da echte Knaller dabei, so wie Du zum Beispiel. Nun gut, gelegentlich ist es auch wirklich langweilig. Schlaftabletten, zum Beispiel, sind das Letzte.»

Harald meleğe kocaman açılmış gözlerle baktı. Bulutların üzerinde yaşayan meleklerin, tüylü, arp çalan neşe demetlerinin Noel'de dünyaya uçup, sırf canları sıkıldı diye intihar etmelerini seyretmesinden mi bahsediyordu gerçekten? Ancak Noel, ona çok fazla sevgi gelmemiş olsa da, aşk festivaliydi. Ve bu küçük hayvanlar acı çekmekten zevk alıyorlardı, bu inanılmazdı. O da neydi, Noel mi sahneledi? Neden tüm bunlar?

Nathaniel hatte sich vom Sessel erhoben und war zum Fenster gegangen, aus dem er nun hinaussah. «Schau Dir das an», sagte er langsam und mit erstaunter Stimme. Harald ging wie im Schlaf zum Fenster und sah hinaus. Fenster, die erleuchtet waren, Weihnachtsschmuck an den Strassenlaternen, und der grosse weinachtlich geschmueckte Tannenbaum in einem der Gaerten der Nachbarschaft, das sah alles sehr festlich und zugleich sehr traurig aus. Aber Nathaniel sah sich nicht das an, was leuchtete, sondern starrte in eines der oberen Fenster des Mehrfamilienhauses gegenueber.

Harald bu küçük canavarın bakışlarını takip etmeye çalıştı ve orada onu gördü, sadece bir silüet, ama neler olduğunu hemen anladı ve Nathaniel'in gözlerindeki belli belirsiz parıltıyı fark ettiğinde artık şüphesi kalmamıştı. Dairesinden kapıya koştu, Nathaniel'in oturduğu sandalyeyi devirdi ve bir an sonra dışarıdaydı. Terliklerinden birini dairesinde kaybetmişti ve ayağı o kadar soğuktu ki canı acıdı, ama koşarak sokağın karşısına ve diğer taraftaki eve girdi. Merdiven boşluğundaki ışığı açma zahmetine girmedi, nefes nefese ve nefes nefese, sonunda gideceği yere varana kadar, her seferinde birkaç adım atarak doğruca yukarı koştu. Bir an panik, hangi daire olsaydı geç kalacaktı, ama bir ses ona hangi kapı olduğunu söyledi ve tereddüt etmeden kapıyı yumruklamaya başladı ve zili çaldı ve bağırmaya başladı, hayır, kapı açılsın diye bağırıyordu.

Gözlerinden yaşlar süzüldü, yine başarısız olmuştu. Kapıyı kimse açmadı ve diğer kapıların hiçbiri de açılmadı. Birkaç dakika sonra kollarını indirdi. Çok geç gelmişti. Teslim olmuş bir şekilde arkasını döndü ve merdivenlerden aşağı inmeye başladı. İpi ve arkasından belli belirsiz sesler duyduğunda manzaraya tanık olmak için buraya koşmuş olması gereken küçük canavar aklına geldi. Arkasını döndü ve az önce vurduğu kapının açık olduğunu gördü ve kapıda gölgesini gördüğü kadın vardı. O yaşadı.

Kadına döndü. Gözlerinde yaşlar vardı ve burnu kanıyordu. Ve onu tanıyordu. Dosyalama sistemindeki o küçük gri fareydi, onu daha önce hiç fark etmemişti ve muhtemelen başka kimse de fark etmemişti, ama şimdi onu tanımıştı. Onu içeri davet etti.

Onun yanından geçti, baktığı pencereyi varsaydığı yere ve oradaydı. Gerçekten de tek bir parça asılı kalmıştı, tavandaki bir kancaya düğümlenmiş bir ip uzunluğu belli ki şu anda köşede duran lamba için tasarlanmıştı. Yerde, beyaz bir tüyün yüzdüğü bir kan lekesini pitoresk bir şekilde çevreleyen bir ilmeği olan başka bir ip parçası vardı. Belli ki ip kopmuştu. Arkasını döndüğünde onun arkasında duruyordu. Elini yavaşça göğsüne doğru kaydırdı ve hala boynunda olan ipin ucunu aldı.

O dikkatle ilmiği çözerken, sırıtan bir melek kasabanın evleri arasında çırpındı, hava gerçekten çok soğuk olduğu için çıplak ayakları geceliğinin eteğine sarıldı.

(VIA Metin arşivi7)