Acı sona! - Basel'de Die Toten Hosen

Hiçbir şey sonsuza kadar sürmez: Campino & Co. artık bir zamanlar olduğu gibi anarşik punklar değil. Bir zamanlar dizginsiz olan grup, kendine giderek daha fazla kural dayattı. Geçmişte, bir konser nadiren ayık başlardı, ancak performanstan önce alkol alınması uzun süredir hoş karşılanmıyordu. Başarıyı tehlikeye atabilecek her şey yasaklandı ve her ne kadar şu anki turları eski güzel günlere bir gönderme olsa da ve punk tavrı biraz şüpheli görünse de, hala devam ediyorlar. ölü pantolon yaşayan efsaneler. Şimdi Toten Hosen otuz yıllık grup geçmişinden isimlerle yıldönümü turnesine çıkıyor, Basel'deki St. Jakobshalle'deki geniş izleyici kitlesi büyülendi. Otuz yıllık punk kariyerinin ardından Toten Hosen, "Der Krach der Republik - Tour" kapsamında ilk kez Salı günü Basel'de sahneye çıktı. Öncü Campino iki saat boyunca frene basmadı ve hemen seyirciyle bağ kurdu.

Onları destekleyen İsveçli alternatif rock grubuydu. Kraliyet Cumhuriyeti başlangıçta. Şarkıcı Adam Grahn, gitarist Hannes Irengard, basçı Jonas Almén ve davulcu Per Andreasson, ilk albümleri “We Are The Royal”den bu yana hatırı sayılır bir hayran kitlesine sahipler ve tam anlamıyla canlı bir grup, en azından punklarıyla pantolon hayranlarını kazanmayı başardılar. çalışma sıcaklığına getirmek için rock müzik. Gösteri biraz kısa sürdü ama açılış gösterisi olarak sahneye çıktığınızda durum böyle. Royal Republic sahneyi temizledikten sonra, yenileme çalışmaları için çok kısa bir ara verildi; bu aranın geçişi, ekrana yansıtılan imparatorluk kartalı iskeletiyle grafiksel olarak temsil ediliyordu, yavaş yavaş aşağı doğru iniyordu ve yaklaşık 30 dakika sonra ışıklar nihayet söndü. dışarı ölü pantolon sahneye girdi. Düsseldorf kahramanlarının gösterisi “Üç Haç (buradayız)” girişiyle ve “Acı Sona Kadar” logolarının salonun tavanına kadar zorunlu geçit töreniyle başladı.

Die Toten Hosen - Old Fever [18.12.2012 Aralık XNUMX, St. Jakobshalle, CH-Basel'de Canlı]

Saat dokuzda Alman punk'ın ikonları sahneye çıktığında St. Jakobshalle'nin biletleri tamamen tükenmişti. Sektörde otuz yıldır hiç de yorgun olmayan ikili, açılış şarkısının ilk notasından itibaren mevcut CD'lerinin başlık parçası olan “Ballast der Republik”i kanıtladılar. Logo, federal kartal ile çekiç ve pusulanın bir karışımı, Doğu Almanya'nın feshedilmiş işçi ve çiftçi eyaletinin arması. Alman müzik tarihinde pantolonun rolü bundan daha uygun bir şekilde sembolize edilemezdi. Beş müzisyenin sahneye çıkmasından sadece beş dakika sonra, biletleri tükenen salonda yaklaşık 9000 kişi şarkıya eşlik ediyordu. Dolu koltuklarda oturanların çoğu yerlerine bile oturmadı: İnsanlar şarkı söylüyor, bağırıyor, kollarını kaldırıyor, ayaklarını yere vuruyorlardı. Grup sadece müzikal açıdan en iyi formda değildi, grubun arkasındaki devasa LED ekranlardaki devasa multimedya gösterisi de tavuk derisine neden oldu.

Bunlar Gibi Günler - Die Toten Hosen

Şarkıcı Campino, Toten Hosen konserine katılanları ilk kez selamladığında, konser başladıktan neredeyse yarım saat sonraydı. Bu selamları pek fazla kişi karşılayamazdı: Bu yıl otuzuncu yılını kutlayan Düsseldorflu punk rock grubunun gösterisi, bir iç saha oyunu, bir zafer alayıydı. Campino ve grubu, biletleri tükenen St. Jakobshalle'de 9000 hayran, ah ne, 9000 arkadaş için yılın en havalı punk partisini düzenledi. Campino 50 yaşında olmasına rağmen hala yetenekli bir şovmen. Korolarını küçük parmağıyla kontrol eden, ön sıradaki bitkin kalabalığa babacan bir şekilde içki ikram eden ve suyu çıplak gövdesine döken enerjik bir punk şefi. Böylece Campino'nun 10'larda Gurten'deki sahne yapısının üst direğine nasıl tırmandığını ve aynı anda şarkı söylediğini deneyimledim. Başka bir sefer grup sahneye veda etti ve yaklaşık XNUMX dakika sonra salonun tamamen farklı bir yerinde, hayran sıralarının ortasında spot ışıklarının altında yeniden sallanmaya başladı. Toten Hosen için önemli olan da tam olarak bu: taraftarlara yakınlık.

Ölü pantolonlarla Noel. Basel'de yaşıyoruz.

Yeni albümdeki en iyi şarkılardan biri olan “Altes Fieber” ile başlamalarına biraz şaşırdım. Bu, kalbimden gelen çok güçlü bir parçaydı. Ama Toten Hosen'ın pek çok şarkısında durum böyle, birbirinizi tanıyorsunuz... Benim için ilk büyük sürpriz, bildiğimiz gibi eski gruplarından gelen "Schrei nach Liebe"nin cover'ını gördüğümde oldu. rakipleri "Die Ärzte", Campino'nun "Between Störkraft and the Onkelz There is a cuddly rock LP" adlı metninden "Between Störkraft and Bushido" söylendi. Bildiğim kadarıyla doktorlar artık şarkıyı bu veya buna benzer bir ifadeyle söylüyorlar. Her halükarda, Frankfurter Onkelz'in üzerinde durmaya devam etmek yerine bu sözlerin şarkıya biraz güncellik katmasının iyi olduğunu düşündüm. geçmiş.

Usta Campino ve sadık yoldaşları Breiti, Andi, Kuddel ve Vom bu akşam Hannes Wader tarafından kaçırılan "Alex"ten "Liebeslied", "Bonnie & Clyde" veya "Bugün burada, yarın orada" gibi hit şarkılarla ortalıkta dolaştı. , “Her Şey Aşk İçin” ve “Bunlar Gibi Günler”den bahsetmiyorum bile. "Hang on Sloopy", "The Little Drummer Boy" ve "You'll Never Walk Alone" ile Hosen o akşam birkaç cover versiyonu daha çaldı. Sahne önünde meşaleler yakıldı ve birçok kişi federal kartal iskeletinin bulunduğu bayrağı defalarca salladı. Doksanlarda müzikal ortak mülkiyete dönüşen toplumsal geleneklere ve sağcı şiddete karşı yorulmadan şarkı söyleyen seksenlerin devrimcileri, bugün her zamankinden daha güncel. Bazen saf punk rock, bazen hızlandırılmış hard rock, bazen de grubun salona pompaladığı sert altmışlı yılların ritmi. Öncü Campino kendini kısa geçişler ve vokal ve fiziksel eforla sınırladı, grubun geri kalanı şarkıları harika bir şekilde seslendirdi ve dinleyiciler şarkı sözlerinde tamamen usta olduklarını kanıtladılar.

@basel

Campino sanki yarın yokmuşçasına iki saat boyunca sahnede öfkeyle dolaşıyor. Diğer gruplar üç tekrarla uğraşırken, Hosen konserin üçte birini oluşturan üç sağlam tekrar bloku sundu. “Selamlar, hoşçakallar” ile başka bir şeyin kalmadığını açıkça işaret ettikten sonra bile seyirciler “Paradies” için tekrar gelene kadar yorulmadan tezahürat yapmaya devam ettiler. Campino, on iki yaşında bir çocuğu sahneye çıkarır ve ona şarkı söylemesine izin verir. Tıpkı bir aile konseri gibi. Ancak bu kadar açık bir hoşgörü ve özgürlük mesajı veren bir grup kitlesel bir fenomen haline geldiğinde, işlerin bu şekilde gitmesine ancak minnettar olabilirsiniz. Neyse ki rock müzikten çok hitleri anımsatan şarkılardan çoğunlukla kaçınıyorlar. Ancak en sonunda, tüm ihtişam neredeyse sona erdiğinde, ağza alınmayacak "On Küçük Jägermeister" ortaya çıkıyor ve çılgınca alkışlanıyor.

Set listesi:

1. Cumhuriyetin Balastı
2. Eski ateş
3. Uzak oyun
4. Yalnızca bir kez yaşarsın (önceden)
5. Bütün bunlar oldu
6. Madelaine (Lüdenscheid'den)
7. Bugün burada, yarın orada (Hannes Wader kapağı)
8. Hang On Sloopy (McCoys Kapağı)
9. Bonnie ve Clyde
10. Vahşi Call Of
11. işte o an
12. Asla katılmıyorum
13. Avrupa
14. Tekrar itildi
15. Aşk İçin Ağla (Doktorların Kapağı)
16. Aşk şarkısı
17. Yerdeyken kalk
18. Her şey geçecek
19. İşte Alex geliyor
20. Bir Dilek Tut
21. Bunun gibi günler

Encore:

22. Kapının dışında
23. Çok yazık, bu nasıl olabilir?
24. Her şey aşk için
25. Arkadaşlar

2'i tekrarla:

26. Küçük Davulcu Çocuk (Von Trapp Ailesi Şarkıcıları Kapağı)
27. Sus, sus, sus
28. Bütün bu yıllar
29. Selamlar, hoşçakal

3'i tekrarla:

30. Cennet
31. on küçük
32. Asla Yalnız Yürümeyeceksin (Gerry & The Pacemakers Kapak)

DIE TOTEN HOSEN 18.12.2013 Aralık XNUMX'te Basel'de THE GRAVEYARD SCENE'den canlı yayında

Bütün bunlar 15 albümden oluşan bir repertuvarla yapılıyor. Eski ve yeni şarkıların karışımı seyirciler tarafından çok iyi karşılandı; performansın kendisi baştan sona harika bir sinemaydı ve saygıyla kutlanan Liverpool tapınağı “Asla Yalnız Yürümeyeceksin” de buna dahildi. Set listesi gerçekten eskilerden gerçekten yeni şarkılara, vahşi şarkılardan romantik şarkılara kadar her şeyi içeriyordu. Kolay sindirilebilen maddelerin mükemmel karışımı. Yeni şarkılar biraz daha yumuşak, sözler daha derin ve gitar riffleri biraz daha çeşitli olsun - punk rock'çılar sahnede saf enerji yayıyor, şarkılarını her zamanki gibi plaktakinden daha hızlı çalıyorlar ve Campino sahneye sanki kendisi gibi koşuyor. on yıl önce, yirmi yıl önce, ama sadece neredeyse, çünkü Campino'nun biraz daha güç gösterdiği önceki günlerin konserlerini hatırlıyorum. Bunun yaşından mı yoksa gün içinde su basmak zorunda kalmasından ve gevrek ekmek testine katılmasından mı kaynaklandığı henüz belli değil, sonuçta Campino artık yirmi yaşında değil ve bu da pantolonun görünümüne zarar vermiyor. . Aşağıda az önce bahsedilen faaliyetlerin küçük bir özeti bulunmaktadır. Böyle günlerde... gelmiş geçmiş en iyi canlı gruplardan biri yoğun ve terli bir parti için buluştuğunda... sonsuzluğu diliyorsunuz.

Die Toten Hosen // Basel

[rwp-inceleme kimliği=»0″]